Maandag - dag 1

Onze ‘wekkers’ gingen alweer om 06.45 lokale tijd, en met wekker bedoelen we de teams met aggregaten, speakers, sirenes en luchthoorns (Gutenmorgen Sonnenschein). Na wat percolatorsap en een broodje Unox (niet gesponsord, maar we staan ervoor open). De start is klokslag 08:00 lokale tijd, en daarmee is de run is officieel gestart. Wij hebben besloten rustig de boel in te pakken, er moeten immers 500 teams van de camping af. Tegen 09.00 lokale tijd is de camping iets meer dan half leeg, en onze auto bijna helemaal vol. Met de vuilniszak in de auto rijden we richting start, vuilnis lozen en de opdracht aannemen. We have lift-off!

We navigeren naar de eerste waypoint, Leo achter het stuur en Niels op de navigatie. We plotten onze route steeds in stukjes in CoMaps zodat we dit deel kunnen rijden op de navigatie, en hebben Google Maps als achtervang om bijvoorbeeld de snelwegroute achter de hand te houden.

Via allerlei leuke weggetjes en een bergpas komen we aan in Oostenrijk. Vervolgens pakken we wat grotere wegen door de bergen en slingeren we door haarspelden en dorpjes die zo uit The Sound Of Music zouden kunnen zijn ontsnapt. Af en toe ruiken we een koppeling, dat is gek, want we hebben een automaat waarbij de hele koppeling in een badje transmissievloeistof ligt te chillen. Later doemt de vermoedelijke oorzaak op, een groep andere runners voor ons.

Dan begint de volgende uitdaging, bestaande uit echte bergweggetjes met hellingen van 15% deinzen we op en neer door de alpen. We roken weer diezelfde lucht en zijn toch maar even gestopt. Op parkeerhaven onderaan de pas stonden nog een paar teams sommige met de motorkap omhoog en een beetje rook. Toen we stil stonden rook het toch wel sterk, en wel degelijk van onze auto, uit de wielkasten om specifiek te zijn. We controleren onze remmen en een van onze remmen is inderdaad warm en rookt een beetje, amai, wat nu? Het andere team vraagt “Hebben jullie ook nieuwe remmen?”. Dat klopt inderdaad, we hebben zowel de remschijven als de remblokken vervangen. Het andere team adviseert ons om gewoon door te rijden om de rem gekoeld te houden (dan stroomt er immers lucht langs) en dan de rook puur nieuwigheid is die vanzelf overgaat. Na een kennismaking met team 215 (de gifgroene Ford Explorer) die we later nog vaker tegen zouden komen. We blazen door Oostenrijk langs allerlei prachtige blauwe stuwmeren, en maken een kleine stop om er eentje te bezichtigen en kennis te maken met het team achter ons, de Nienkes, die hun eerste run aan het doen waren. Zodra we relatief vlakke stukken rijden wordt de Ninja slush machine aangeslingerd voor de nodige verkoeling onderweg, zo houden we het behaagelijk.

Na een paar uur rijden beginnen onze magen te knorren en moeten we op zo zoeken we een leuk restaurant. Ze hebben schnitzels en bier (alchoholvrij voor de chauffeurs) en je kunt lekker zitten. Luit appt dat Bianca en hij de lunch willen sponsoren, dat wordt zeer gewaardeerd! Na de lunch willen we betalen. Aber schade, de pinmachine ist kaputt. Shit. We hebben maar beperkt cash meegenomen. Gelukkig eten we hier met een paar andere teams en kunnen we de resterende 40 Euro van een ander team krijgen en even terugbetalen met een tikkie. Top, en weer door.

Na korte tijd sturen rijden 2 auto’s ons tegemoet en seinen naar ons, denkende vanwege de coole auto, maar dat was helaas onwaar. De lokale politie staat te laseren en we worden van de weg gehaald. “Ihre fuhrerschein bitte, Sie hat zu schnell gefahren, Sie fahrt 65 in ein 50 zone.” Shit, en nu? “Als u nu 35 Euro cash (Bargeld) betaalt mag u door.” Cash, tsja, dat hebben we niet meer, want we hebben net “Schitzels gemacht” adus Leo (van Essen…). “Dan wil ik nu ook de autopapieren zien.” Shit, gaat hij nu zoeken naar andere problemen? Kleur van de auto, niet TuV dakkoffer, de staat van de auto… De agent komt terug, “iets verderop is een dorp, daar kunt u pinnen. Dan moet u wel zo snel mogelijk terug komen!” “ Maar niet te snel“ grapt Niels. De agent lacht, nee niet te snel. Ok, dan maar Bargeld halen hoe rot dat ook is. Dorp in, Reifenbank gevonden, geld + extra gepint en terug. We worden nog even geseind door andere runners: laser controle verderop. Jup weten we, helaas. We stoppen bij de 3 agenten en overhandigen 40 Euro. Tja, nu moet de agent wisselgeld vinden. Hoewel ze net buiten gehoorsbereik staan zien we ze overleggen: heb jij wisselgeld? Ondertussen keren we de auto alvast, de agent regelt wisselgeld en schrijft de bon. “Niet meer te hard rijden jongens.” En we draaien de weg weer op.

Na een korte rit stoppen we bij een supermarkt voor flessen water en vlees voor ons diner. Sander stapt achter het stuur en Leo gaat navigeren. Dat gaat redelijk. Sander is iets te stevig aan het remmen in de bergen, nu 18%, wat niet fijn is voor de achterpassagiers. Na wat commentaar rijdt het een stuk prettiger. Bovenaan de pas gekomen dikke rookwolken en de geur van verbrande koppeling en koelvloeistof. Meerdere teams staan stil met oververhitte motoren en koppelingen. We krijgen een duimpje omhoog, ze redden zich (we passer er ook niet meer bij op de parkeerplek) en we gaan verder.

Na de bergpas gaan de rij-instructies weer echt vanaf het papier. Communicatie gaat niet altijd vlekkenloos dus soms moeten stukje teruge om de goede route weer op te pakken. Allerlei kleine bergpasjes worden genomen, met tegenverkeer en fietsers. Gelukkig in het licht, want in het donker zouden we met 40 meermaals iemands oprit op gevlogen zijn. Afijn, dan komt er een echt obstakel. De Carbagerun crew heeft een bruggetje in een dorp aangewezen als doorgang, maar we worden door een lokaal jochie met een geel hessie en portofoon druk wijzend van de brug weg gestuurd, het kleine brugje is niet berekend op 500 runners. Kaka. Nu klopt de beschrijving niet meer, maps maar weer aan. Met wat kunst en vliegwerk weer op de juiste route. Met nog 2 instructies het volgende obstakel: wegafsluiting, bevestigd door een rits aan runners die allemaal uit die richting terug komen rijden: “nee, echt dicht dicht.” Maps to the rescue. Stukje snelweg, paar b-wegen, en met een prachtige zonsondergang (paars en roze bergen) komen we eindelijk aan op de camping. Een goede 11 uur gedaan over de “7 uur durende route.” Na de incheck direct een dixie zoeken, we houden het niet meer.

Lichter en met beter humeur, stappen we de auto weer in en na wat verkeerd begrepen instructies staan we op best een mooie plek, auto op gravel, tent in het gras op de Hipodrome (paardenrenbaan). Snel, nu we nog een beetje licht hebben tenten opzetten en koken. Henk-Jan maakt heerlijke wraps en met eten in de mik maar eens het terrein rondlopen. Het is een betere lokatie dan de vorige, de locals lopen ook rond en kijken alle vreemde creaties met pretoogjes aan. Waar in Duitsland het aantal lokale bezoekers bij enkele tientallen blijft, lijkt hier het hele dorp leeggelopen, super leuk! Na een rondje lopen en een babbeltje bij enkele teams, stickers uitwisselen is het tijd voor nieuw bier. Terug bij de auto horen we “jullie hebben het gehaald!” Onze buurvrouw en buurman (haar vader) uit Duitsland hebben de shittle gevonden. Na een kort babbeltje komen er meer mensen. “Dus jullie zijn het team met camera, we hoorden en zagen het al in de groepsapp.” Welke app? “Oh ik voeg je wel toe.” Yes, nu weten we ook wat er speelt (en hoe de teams elkaar opnaaien met foute info, opmerkingen en polls). Als afsluiter drinken we wat shotjes en slush met een buurteam en helpen we een auto voorzien van een ‘Happy birthday bitch’ slinger. Het is ver na bedtijd, het terrein is stil (op de houtzagers en houthakkers na) en dus naar bed. Morgen dag 2!